Posokowiec hanowerski

26.05.2015/DE
FCI-Standard Nr.213

HANNOVER’SCHER SCHWEISSHUND
POSOKOWIEC HANOWERSKI

Kraj pochodzenia rasy: Niemcy
Data publikacji obwiązującego standardu: 19.03.2015

Użytkowość: pies tropiący, posokowiec.

Zgodnie ze swoim pierwotnym myśliwskim zastosowaniem jako rasa wyspecjalizowana w poszukiwaniu postrzałków zwierzyny grubej posokowiec hanowerski musi posiadać wszystkie wymagane  cechy użytkowe  pozwalające mu skutecznie pracować nawet na najtrudniejszych tropach postrzałków.

Użytkowość musi być potwierdzona odpowiednimi myśliwskimi próbami pracy przeprowadzonymi przez organizacje zrzeszone w FCI.

Klasyfikacja FCI:
Grupa 6 – psy gończe, posokowce i rasy pokrewne, sekcja 2 – posokowce.
Podlega próbom pracy, zaświadczającym o ich przydatności w łowisku.

Krótki rys historyczny:

Posokowce hanowerskie prawie nie odróżniają się od pierwotnego psa tropiącego z okresu średniowiecza. Pies tropiący wywodzący się z psów gończych odgrywał swoją wyjątkową rolę już w czasach plemion germańskich (ok. 5 wieku naszej ery). Wraz z nastaniem ery broni palnej zmieniły się metody polowań na zwierzynę grubą. Zrodziła się potrzeba poszukiwania postrzałków. Ówczesny pies tropiący – tzw. Leithund – wykazywał najlepsze predyspozycje do pracy na tropie rannej zwierzyny i z niego właśnie powstał późniejszy posokowiec niemiecki. Ta nazwa rasy utrzymywała się do czasu kiedy to łowczowie z dworu króla hanowerskiego przejęli opiekę nad rasą. Właśnie na tym dworze prowadzono hodowlę i udoskonalano metody szkoleniowe posokowców. Tak oto z posokowca niemieckiego powstał posokowiec hanowerski, który od 1894 roku jest pod opieką Verein Hirschmann e.V., klubu zajmującego się hodowlą tej rasy. Od tego czasu hodowla tej rasy znajduje się pod ścisłą kontrolą użytkowości sprawdzanej wyłącznie podczas pracy na postrzałkach zwierzyny grubej.

Dysertacja dr. Wolfa-Eberhardta Bartha na wydziale leśnictwa Uniwersytetu Georga-Augusta w Getyndze pod tytułem „Posokowiec hanowerski jako przykład rozwoju rasy niemieckiego psa myśliwskiego” (wydana przez Landesjagdverbands Freie und Hansenstadt Hamburg e.V., Landesjaegerschaft, Zeszyt 2, Hamburg 1970, 96 s.), jest opracowaniem naukowym pozwalającym na poznanie historii tej starej rasy niemieckich psów myśliwskich, która bez wątpienia zasługuje na miano niemieckiego dziedzictwa kulturowego (posokowiec niemiecki).

Wygląd ogólny:

Wygląd ogólny użytkowego posokowca hanowerskiego to średniej wielkości, proporcjonalny  i silny pies, z dobrze ustawionymi, silnie umięśnionymi przednimi i tylnymi kończynami umożliwiającymi mu wydolność w pracy. Zbyt wysokie kończyny i przebudowany przód przeszkadzają podczas pracy dolnym wiatrem i nie są w typie rasy. Szeroka i głęboka klatka piersiowa zapewnia dużo pojemności płucom i umożliwia wydolność w długich i wyczerpujących gonach. Lekko pomarszczone czoło i przejrzyste, ciemne oko nadają posokowcowi hanowerskiemu typowy dla niego poważny wyraz. Typowym dla rasy jest ponadto czerwone umaszczenie, które może występować od jasnoczerwonego poprzez ciemnoczerwone z pręgowaniem, do prawie czarnego umaszczenia, tworząc wiele wariantów kolorystycznych.

Proporcje ciała:

• długość ciała/wysokość w kłębie: 1,4:1
• głębokość klatki piersiowej/wysokość w kłębie: 0,5: 1
• długość kufy/ długość głowy: 0,5 do 1

Zachowanie, charakter:

Spokojny i pewny charakter, przy tym doskonale porozumiewa się ze swoim przewodnikiem, ale nieufny w stosunku do obcych. Wysoka zdolność koncentracji w czasie tropienia z wyraźnie objawiającą się więzią z przewodnikiem.

1. Głowa: czoło lekko pomarszczone

• mózgoczaszka:
  Czaszka: szeroka, rozszerzająca się ku tyłowi, płasko wysklepiona. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Łuki brwiowe, patrząc z boku, wyraźnie zaznaczone.
• stop: przeważnie mocno zaznaczony, u psów wyraźniejszy.
• trzewioczaszka:
  Nos: szeroki, najczęściej czarny, rzadko ciemnobrązowy. Nos duży, szeroki, skrzydełka nosa dobrze rozwarte. Grzbiet nosa lekko wysklepiony lub prawie prosty, u psów bardziej wysklepiony. W kierunku czoła stopniowo zwężający się.
• kufa: mocna, szeroka i głęboka, dobrze rozwinięta (około 50 % długości głowy).
• wargi: opadające i dobrze zaokrąglone.
• szczęka i uzębienie: szczęka normalnie rozwinięta mocna i szeroka, zapewniająca wszystkim 42 zębom wystarczająco miejsca. Zgryz nożycowy lub cęgowy.
• szczęki: silnie umięśnione i bardzo silne.
• oczy: niewystające ani też nie za głęboko osadzone, dobrze zamykające się powieki, tęczówki ciemnobrązowe. Oczy wolne od ektropium i entropium.
• uszy: średniej długości, wysoko i szeroko osadzone, gładkie i bez fałd, blisko przylegające do głowy, dolna krawędź zaokrąglona.
• szyja: długa i silna, rozszerzająca się stopniowo w kierunku klatki piersiowej. Podgardle pełne i luźne, lekki łałok dopuszczalny.

2. Tułów: 

• Górna linia: długa, często lekko przebudowana.
• Kłąb: dobrze zaznaczony, mocne osadzenie szyi.
• Grzbiet: mocny.
• Lędźwie: przy lekkiej wypukłości szerokie i giętkie.
• Zad: szeroki i długi, lekko opadający w kierunku ogona.
• Klatka piersiowa: głęboka i pojemna, bardziej głęboka niż szeroka.
• Linia dolna i brzuch: stopniowo wstępująca, brzuch lekko podciągnięty.

3. Ogon: wysoko osadzony, długi i lekko wygięty. U nasady mocny, zwężający się stopniowo ku końcowi.

4. Kończyny:

a) kończyny przednie:

• Informacje ogólne: widziane z boku ustawione prostopadle do tułowia i proste. Widziane z przodu proste, proporcjonalne do tułowia.
• Łopatki: płasko przylegające, solidnie umięśnione, dobrze ukośnie ułożone.
• Długie przedramię.
• Łokieć: dobrze ułożony do tyłu i przylegający.
• Przedramię: proste i dobrze umięśnione.
• Staw nadgarstkowy: szeroki i prawie prosty.
• Śródręcze: nigdy całkiem pionowe.
• Łapy: mocne, okrągłe. Palce dobrze wysklepione i ciasno przylegające. Poduszki duże i jędrne. Silne pazury.

b) kończyny tylne:

• Informacje ogólne: kończyny tylne widziane z boku są ustawione lekko do przodu lub lekko do tyłu. Dobrze kątowane. Widziane z tyłu proste. U proporcjonalnego psa średniej wielkości, długość tułowia jest większa niż wysokość. Miednica: szeroka i pojemna.
• Udo: silnie umięśnione.
• Kolano: kąt stawu kolanowego większy niż 120°.
• Podudzie: proste i suche.
• Staw skokowy: szeroki i mocny.
• Śródstopie: prawie prostopadłe do podłoża.
• Łapy: okrągłe, palce zwarte.

5. Chody:
Opanowane wszystkie rodzaje chodu. Porusza się energicznie i sprężyście. Podczas pracy preferowany jest stęp i galop.

6. Skóra:
Gruba, luźna, na głowie przeważnie pofałdowana, rzadziej w okolicach szyi. Typowe jest pomarszczone czoło.

7. Okrywa włosowa:
Włos: krótki, gęsty, twardy lub nawet szorstki. Jedynie na wewnętrznej części ud dłuższy i grubszy. Owłosienie na ogonie jest gęste i twarde, na jego wewnętrznej stronie dłuższe i grubsze.

8. Umaszczenie:
Od jasnej do ciemnej czerwieni jeleniej, mocniej lub słabiej pręgowane, z maską lub bez.  Białe znaczenia na przedpiersiu małej wielkości są tolerowane.

9. Wzrost i masa:
a) wysokość w kłębie: psy: 50-55 cm, suki: 48-53 cm.
b) masa: psy: 30- 40 kg, suki: 25- 35 kg.

Wady:
Wszelkie odchylenia od w/w punktów powinny być traktowane jako wady obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia oraz ich wpływu na stan zdrowia i kondycję fizyczną psa.

•  Kwadratowa sylwetka.
•  Cienka kość.
•  Wady uzębienia: brak P I lub innych zębów. Przodozgryz lub tyłozgryz.
•  Ektropium i entropium.
• Pofałdowane lub za małe uszy.
• Mocno przebudowany tył.
• Grzbiet łękowaty lub karpiowaty.
• Beczkowata klatka piersiowa.
• Mocno skrzywiony lub cienki ogon.
• Strome lub luźne łopatki.
• Krowia lub beczkowata postawa kończyn.
• Rozstawione palce, zajęcza łapa

Wady dyskwalifikujące:

• Agresja lub nadmierna lękliwość.
• Wyraźnie występujące wady fizyczne i zaburzenia behawioralne (psychiczne) powodują dyskwalifikację.
• Częste i nasilone występowanie w/w wad są dyskwalifikujące.

Ponadto:

• Samce muszą mieć dwa prawidłowo wykształcone jądra całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
• Do hodowli powinny być dopuszczone tylko osobniki klinicznie i funkcjonalnie zdrowe, odpowiadające standardowi rasy.

Tłumaczenie:
Małgorzata Schram
Bartosz Możdżeń